Sahnede alkış çoktu
Yıllarını gözlerinin önünde sergilenen entrikalara
vermek gibiydi sahne
Korkutucu, ürpertici, tutucu ve saman altından su yürütürcesine
Kahreden suçluluğa bir örtü sarmak için alkışlarla
huzurda
Kelliğinden çekingenliğiyle mesut bir kaleme
sığarcasına
Utangaçlığında fark edilinceye kadar
Suçluydu her döşeğe kalple yatarcasına
Aniden suç ortağı ararken
Keyif yaptığı aslan yürekli bir teslimiyetin soluğunu
yakaladı
Zurna sahneye daha girmeden
Felsefenin körlüğünden faydalanırcasına
Dostoyevski tırnağına şölenli elini sürmeden
Suçluluğun doyumsuzluğunda kehanetle yaşarken
Ortadoğu masalına yekun kanaat gelmeden
Seferberliğinde aşkın somurtucu vadilerini aşmadan
Kefil değildi oyuna, aşkın alkışına sorumluydu
O sadece altın kalbinde suçluydu
Gözlerine ter inmeden....
Sade iradesine güvenmeden….
Suçlu....
Suçlu...
Alkıştan da suçluydu!