DİYEMEDİM

Ansızın dönüp yine halim hatrım sordu da,
Yolunu beklemekten yorgunum diyemedim.
Kaç defa oldu bilmem kaç yerimden kırdı da,
Kıyıp, yaptıklarına kırgınım diyemedim.

Bu gönül ırmağında kaç defa su yuttum ben.
Ama ne gönül koydum ne zoru dayattım ben.
Halbuki kaç kederi koynumda büyüttüm ben.
Ne çare ki ben sana dargınım diyemedim.

O yok iken her günüm ayrı bir zehir oldu.
O andaki sevincim dışımda zuhur oldu.
Gülüşlerim belliki özüne kahır oldu.
Normalinde beş vakit durgunum diyemedim.

Bir nasılsın bir anda kaç cevap buldu bilmem.
Kaç sözü kelâm ettim kaç sözüm kaldı bilmem.
Hâlet-i ruhiyemde o anda n’oldu bilmem.
Toparlayıp mevzuyu vurgunum diyemedim.

Ayrılırken hoşça kal dedi ve uzaklaştı.
O gittikçe hüzünler yine cana yaklaştı.
Mesut’um soluk benzim aklaştıkça aklaştı.
Ne zaman tükenecek sürgünüm diyemedim.

Mesut ALTUNKAYNAK