8
Yorum
40
Beğeni
0,0
Puan
908
Okunma
2019. mevsimlerden söğüt. günlerden anne.
uzun zaman oldu
kendime göre
kendimden ötürü
bir şiire dönüştürmeyeli olup biteni
sesimde bir çiçek
üzgün ve doğurgan
sahipsiz bir hastalık gibi
düşünmeden edemeyeceğim bir yaz akşamı
hava söğütlü
kendime göre ağlıyorum
kendime göre aşığım
oturdum. dizlerime kadar anne oluyorum
ayaklarıma kadar çocuk
yüzümde bir duvar
çatlaması an meselesi
yanağımı seviyor bir mesele
sonra bir yarık
içinde filizlenen siyah begonvil
ne güzel gülümsüyor
güzelliğine bir dal uzatıyorum
gözyaşım yorgun
öleceğim günü sesimde işliyorum
bu günü bir kumrunun kanadına bırakıyorum
öylesine ve yıllanmış
.