Yine hasretin vuruyor
Yüreğimin en derinine.
Kapatıyorum penceremi
Bakmıyorum artık sensiz
Ne güne, ne geceye.

Zor da olsa uyumaya çalışıyorum
Düşlerime gelesin diye.
Yaşamaya çalışıyorum sensizken
Sen geldiğinde gözlerinde kalayım diye.

Dindiremiyorum sağnakları
Sensizken acı veriyor mevsimler.
Mutluluk denen nesneyi unutuyorum
Gidişinin ardından ...
Avunmak istiyorum bir yerde
Bir gelirsen , tutayım ellerinden diye
Hayalimde besliyorum ansızın gelişini .

Bahçemizde mor menekşeler coşkuda
Onları her bahar vazoma doldururdum.
Şimdi yoksun ya , gelmiyor içimden
Koklamak çiçekleri ...
Öyle öksüzüm ki yokluğunda
Sensiz dalmak istemiyorum düşlere .

Kış rüzgarları vuruyor saçlarıma
Karanlıklara sarıyorum yalnızlığımı.
Sen yoksan ; sabah olmuş - akşam olmuş
Farketmiyor gün ışığı ...
Bitiriyor yüreğimi hasretin.
Biliyormusun
Dün akşam çok ağladım
Teselli edemedi hiç kimse ...
Bilsen , ölmek gibi bir şey yokluğun.
Lavlar dökülüyor içimdeki sensizliğe .

O gün seninle uğramıştık alış verişe
Çorap almıştın bana... tam da o gün
Yakıp gittin yüreğimde tüm sokakları.
İşte saklıyorum aldığın o çorabı
Hiç takmadım ayaklarıma ...
Sen gelince giyineceğim çünkü.

Beklerken seni hüznümle
Sen düşüyorsun kirpiklerimden.

Açılsın açılsın artık ağır gıcırtılı kapılar.
Özgürlüğe gel birlikte çıkalım
Çözülsün düğümleri kara cadının
Artık kapansın açtığı yaranın üzeri.
Bir daha gitme , bir daha yakma !
Bu defa çıkamam karanlık kuyulardan ...
*

Günay Koçak 16.3.2022