Nöbet tutuyor gözlerimde yaşlar
Zifirimsi acılar sarıyor sensiz akşamlarımı.
İçimde tarifsiz acılar var anlatamadığım
Yokluğun sebep hep çözülmez düğümlerime
Up uzun gecelerde düşlerim yorgun, umutsuz.

Bir dünya yıkıldı, yok oldu gözlerimde
Param parçaydı umutlar,zındanlar nöbet tutarken.
Bir dünya ki ;içinde ihanetler, iki yüzlülük
Bir dünya ki ; karanlık yüzlerde adaletsizlik...
Yeni baştan yaratılıp, bütün yapmak istediklerimi
Ellerimi uzatacak güç bulamadım...

Paramparçaydı bir hayat , gözlerimin önünde
Mutluluğum paramparça toplayamadım.
İnsaf bilmez bir canavarın pençesindeydik
Öylesine eziliyor, yok oluyordum
İçimde bir yara kanadı, dokundukça acılı
Neden di böylesine yaşamak ? anlayamadım...
Karanlığın kabusları uzandı gözlerime
Binlerce defa öldüm... silemedim karaları.

Artık beklemiyeceğim ne geçmişten
Ne de gelecekten mutlulukları.
Gülüşü perişan ediyor beni, şeytanların
Şuramda büyük yaralarım var
Avutmuyor beni dost tesellileri
Bir başıma eziliyorum ağırlıkların altında
Ellerim bende değil, düşüncelerim kaybolmuş
Kırılmış taa omuz başlarımdan beri kemiklerim
Uzanamıyorum istediklerime ...
Ay, karanlıklarda, Güneş’in doğuşunu bekliyor
Benim ufuklarımda da, bir gün sabah olur mu ?..


Günay Koçak 21.2.2022