Bak ; dinmiyor yağmurları penceremin
Bak ; doğmuyor içimde baharın güneşi.
Hepten karardı renklerim, nerede şimdi
Kaybolduğum o gök kuşağı renklerim.

Sabahlarım çekemediğim bir ıstırap
Kalbimse göz yaşlarımın şelalesi.
Gözlerim,
Karanlık bir istasyonun bekleme salonu.
Kolay değil hasretini çekişim.

Şimdi özlemler içinde bu yürek hıçkırır
Bahar bekleyen gözlerim ; kışlarda donar.
Karanlık gecelerle paylaşıyorum yalnızlığımı
Tanışık değildim bu zehir zemberek yokluğuna
Seninle karanlık değildi sokaklarım...
Şimdi karalar giyiniyor her günüm, gecem.

Tükeniş çığlıkları başladı yüreğimde
Bu gece hüzün mevsimidir benimle gezen
İçimde bilmedik korkular
Söküyor damarlarımı.
Sensizliğime defter tutuyorum sayfa sayfa
Yaka paça kelepçeliyor yokluğun beni.

Ama bil ki ; geldiğinde tüm gecelere inat
Kahkahalarla güleceğim.
Amansız göz yaşlarıma güleceğim ...
Korkunçluğu ile sensizleşen zamanlara
Bu hüzün mevsimlerine inat
Tüm mevsimleri bahar bilip
Işık tutacağız karanlıklara.

Ama şimdi bir ninni söyle acılarıma
Uyusam ve her şey bir rüyada kalsa
Biliyormusun ki bu kaçıncı gördüğüm kabus !
Dindiremiyorum bil ki ;
Dinmiyor sen sancılarım ...
Ve kalbim sönmüş bir yanardağ...


Günay Koçak 17.2.2022