Ellerin diyorum adamım ellerin
Anadolu’mun temiz toprağı gibi
okşadıkça ak düşen saçlarımı
tavaf ediyorum sevginin saf kaynağını
yenilmez gölgene yaslandıkça
küheylanın geceyi yırtması gibi
gün doğuyor her baktığımda
uçsuz bucaksız karanlığıma.


Uykuya yenik düşmüş çocuk olup
bazen şımarsam da;
zikreden derviş gibi
yatırıp bir tesbihi kınaya
ertesi sabahı zor çekiyorsun
biliyorum..
Nevbahar yaratıyor sesin
ayaza vuran çetin kışımda..


O yüzdedir ki;
ben Senin beni merak edişini
her konuşmamızın ezana denk gelişini
beş vakit secde edişini
eşine değer verişini
yokluğa varlığa hoş görünü
gülerken sesini yükseltmemek için
’’Değerli ’’’gibi hırıltılı gülüşünü
dört nala bir şiirle
sevdiğini gökyüzüne çıkarıp büyütüşünü
Yusuf’un bile çıktığı kuyuda kararlı kalışını
Sırat’ın teliyle aşk yazışını
Araf’ta bahtiyarlığın olamayacağını
ve gözlerimdeki gökyüzünün senin eserin oluşunu
siyah sakallarını yeşile çalan gözlerini ve yanık tenini
sevda türkülerinle
sahrada raks edişimizi
hepsinden önemlisi yüreğimde duruşunu sevdim..


Merhabayım kapında doğunun en güzel adamı
dile odaları doldursun gülüşüm
dile uzak bir akraba olsun sonbahar
dile rüyasız uyur gibi uyuyalım
dile karanlığı beyaza boyayalım
dile öpeyim güneş kokan o yorgun ellerinden
miras kalsın sevgimiz patikayı umuda çeviren..!


Ferdaca