Güneşte kar kalır mı
Toprakta kardelen…
Vakt olur ısısı ışığı gider
Gider güneş, kar, kardelen, gider
Bilir, özünün bir şey olmadığını her gelen
Bir tek insan varlığını idrak eder
Bir tek insan bilir, duayı
Duayla bir şey olduğunu…

Eksiktir insan, eksik
Tamamlanır duayla benlik
Duayla edinir kendini
Bilir Tanrıyı duayla insan
Bildikçe çoğalır dua isteği
Toprak görmüş bahar bulutu gibi, yağar
Yağar, kalpten geleni kim durdurabilir
Islatır dua sağanakları Tanrı’nın elini

Bakmıyor ve görmüyor, ne yazık
Ne yazık, iyilik zuhur etmiyor, ne yazık
Görmeyen duayı, kendini memnun eder
Ne yazık…
Yaratan’ı gören elbet görür duayı
Durur mu dua talepsiz, durur mu?
Bekler, güneşi bekleyen ağaç gibi
Bekler duayı, bekler âdem
Beş pencerede ezan okur
Kıyama kaldırır duayı
Rükûa, sucuda yatırır…
Beş vakti vakt eder, dua
Beş pencerede takva kandili yakar
Takva ile ‘vakt-i hayat’ olur, dua…

Gözlendiğini, özlendiğini bilir
Bilir işitildiğini, dua…
Dua, kök salmış ağaçtır
Çiçeği şevktir
Meyvesi arzu
Yaprağı sevinç…
Tanrı tam, insan eksik
Eksikliğin dili, dua
Tohumsuz tarlalar bitirmez
Doğurmaz nutfesiz rahimler
Kalp ekeneğinde biter dualar
Yoksunlukla kalkan ellere
Tanrı elmalar yığar

Nedir acı ve ıstırap nedir?
Dua bulutuyla ıslanmadıkça gönül
Akıl ve arzu nedir
Tanrı huzuruna kurban sunar, dua
İbrahim olan elbet İsmail’i keser!
Bir tek dua Tanrıyla kurar rabıta

Değilse senin muhtaçlığın
Nedir duayı önemli kılan?
Duana yakındır Yaratan
Dua ile yakınısın Tanrı’nın
Tanrı dua ile yakının

Dua için kuruldu âlem
Dua edinin yürekten dua
Evveli, Rabbena, selam
Başak başak gonca gonca kelam
Muştu muştu ayet
Deste deste sevinç, dua
Rabbenâ ahir-i kelâm, Rabbenâ
Rabbenâğfirlî… Ya Rabbenâ…

M. Talât Uzunyaylalı