Bu defa sen kaybettin...
Sadece bir dakika sesini duyabilmek için,
Elinde telefon köşe başlarında aramanı bekleyen adamı kaybettin.
Sana her şeyi ile dürüst olan,
Aklı fikri sadece sen de olan,
Zamanını sana ayıran,
Bütün acısını, bütün yalnızlığını seninle paylaşan adamı kaybettin.
Sevdasını uğruna boyun eğip itaat eden,
Seninle ağlayıp seninle gülen,
Hatta bir damla gözyaşına kıyamayan adamı kaybettin.

Sana sonsuz bir sevgi besleyen,
Senin için kendini değiştiren,
Kendini geliştiren,
Kimse karşısında ezilme diye,
Hayatını değiştiren adamı kaybettin.

Elbette sevileceksin, hatta çok mutlu bile olacaksın.
Sadece bu duyguların gerçekliğinden emin olamayacaksın.
Çünkü sen;
Sana küçük bir kız çocuğu gibi davranan,
Sevgisi ile seni şımartan adamı kaybettin.
O adamın sana gösterdiği tüm iltiması kaybettin.
Kabul et Roza, bu defa sen kaybettin.

Şimdi sen elinde telefon beklenen değil, bekleyen olacaksın.
Nasıl üzdüysen o adamı, sen de öyle üzüleceksin.
Nasıl ihanet ettiysen o adama, sen de öyle ihanete kurban edileceksin.
Kullandığın gibi duygularımı,
Senin de duygularını kullanacaklar.
Takvimler bir bir akarken hayat yolunda,
Her takvim yaprağında sararıp solacaksın.
Gün gelip o adamı arayacaksın,
Resimlere bakıp bakıp ağlayacaksın,
O adam beni aldatmadı,
O adam beni ağlatmadı,
O adam beni kullanmadı diyeceksin.
Sana da yazık Roza, çünkü bir daha böyle derinden sevilmeyeceksin.