Avaz avaz haykırsam geçer mi yorgunluğum?
Ve suskunlukla geçiştirdiğim onca kırgınlıklarım diner mi?

Ne yapacağımı bilmiyorum, aklım ile kalbim arasında sıkışıp kaldım.

İçimde biriktirdiğim kırgınlıklarım,
Damla damla gözlerime vururken, ‘mutluymuş’ gibi görünmekten yoruldum.

Kırık dökük kalbimin parçaları ciğerime batarken,
Nefes bile alamazken ‘iyiymiş’ gibi görünmekten yoruldum.

Öyle çok yoruldum ki, anlatsam dünyayı mı sırtında taşıyorsun derler?
Anlatmasam yüreğim aklımın altında ezilecek…

Ne zaman gülsem, kan damlıyor gözlerimden.
Ne zaman bir dala tutunsam, ellerimde kalıyor.

Dünya denen şu sahnede,
Başrolü olduğum hayatın figüranını oynamaktan yoruldum.

Herkese iyi gelip,
Kendime iyi gelememekten yoruldum.

Ağlayana omuz vermekten, ağlayanı güldürmekten,
Yapamadığımda ağlayanla ağlayıp,
Kendi derdime tek başıma ağlamaktan yoruldum.

En çok da;
Canım burnumda, ölümün pençesindeyken,
Her şeye rağmen ‘güçlüymüş’ gibi görünmekten yoruldum.

Kendi kendime konuşup sorular sormaktan,
Onca sorduğum soruya cevap vermekten yoruldum.

Çıldıracak gibi hissediyorum kendimi,
Belki de çıldırdım farkında değilim.

Şimdi mi;
Her şeye rağmen, herkese rağmen ‘İYİYİM.