.
.
.


Herkes gibi gülüyormuşsun hançerlenmiş düşlerime
Ben de isterdim sırtımdan vuran bir tek güneş olsun
Oysa ben yakışanı yaptım
Sevdim adam gibi
İstiyordum ki bütün  ırmaklar önce sana aksın
Sonra denize
İsterdim gel de yansın şehrimin bütün ışıkları
Aydınlansın sokağım
Gel de duyulsun geldiğin kurusun diller
Çatlasın dudaklar
Sen kendine yakışanı yaptın



Ne zaman ışıklar gülümserse dağlara
Ne zaman ki ay geceye sırdaş olur
Ne zaman okşarsa güneş tenini ellerim gibi
Ve ne zaman el ayak çekerse gülüşlerin aynalardan
Gir koynuna gecenin
O zaman unut beni
Varsın zindanlar göğe yükselsin
Bir dağın bir kuyuya tohum ektiği yerde
Unut beni
Unut beni sisli bir yalnızlığın gölgesinde
Kocaman bir padişahlık getirdim sana
Bilemedin kıymetini




Biliyorum şimdi pişmansın
Yakıyor  yüreğini bensizliğin ayazı
Acılar yumağı yüreğinde
Bakışların kırık
Yine uymadı evdeki hesap çarşıya
Demiştim sana biz bir pergelin iki ayağıyız diye
Demiştim mutluluk  denen o çocuk her zaman kapında oynamaz
......
......
Ama
Aşk denen o ateşin mahzeninde yıllandım
Kafamı taştan  taşa vurarak akıllandım