Kaç güneş doğdu,
Kaç güneş battı,
Göz kapaklarıma yasladığım hüzünlerime,
Göğsümün sol yanına,
Sıkıştırdığım hasretlerime.


Düşündüğümde,
Seni ve yalnızlığımı,
Yağmur bulutları takıldı,
Hep kirpiklerime.


Sensizliğimin hırçın rüzgarları,
Darma dağın etmesin diye ruhumu,
Bir tutam umudu sıkıştırıyorum !
Hasretlerimin beklentili yarınlarına,
Ve bir tutam tebessümü,
Özlemlerimin sancılarına !


Biliyorum ki;
Günümü beklerken,gelmek için dünya’ya,
Anamın rahminde,yazılmıştı alın yazım,
Ve içinde sendin yazılan,alın yazgıma !


Sensizliğin karanlık dehlizlerinde,
Ölü bir bedende yaşıyor gibiyim !
Ruhum,sanki çürümüş,
İçi kof bir ağaç gibi !


Seni,sensiz sevmenin günahlarımıydı,
Cehennemin,kor çukurlarında yanarken,
Bütün umutları tükenmiş,
Bedenime dolanan.


Şimdi,söyle bana,
Hangi kor çukurlarında,
Son bulmalı yaşamım ?!.


Kader mi ?
Alın yazgısı mı bu ?
Baş eğmeli miyim,bana verilene ?


Söyle bana,
Sen yoksan,bu dünya benim neyime ?
Hangi Cehennemi giydirmeliyim ?
Bu çaresiz bedenime !..


Tuğal KÖSEMEN
06.Ocak.2022