bir nedeni yok, öyle işte
düşler ülkesinin derin dehlizlerinde
silik bir siluetin peşindeyim
siyah beyaz bir film izler gibi
eski yazlık sinemaların en arka sırasında

hiç eksilmeyen bir hevesle aynı sandalyede
mutluluk, hüzün, sevinç hep aynı perdede
belki olmak istediğim yerdeyim de
ben farkında değilim nedense
bir nedeni yok öylesine işte

işte öylesine bazen o sandalyede
ıslanmayı severim ilk yaz yağmurlarında
gök kubbeye dizilip ışık saçan yıldızlara hayıflanırım
Allahım ne kadar şanslılar onların bir güneşleri var
son yaz çınar yaprakları doluşur boş sandalyelere
bir de ben nedensizce

ışığını kaybeden yıldızların intiharını izlerim
evrenin kuytu bir köşesinde gizlice
iki yakasını bir tutup sıkıca sarılırım ceketime
nemli bir bulut dolaşır gözlerimde sinsice
bir nedeni yok

işte öylesine bazen, öylesine işte

Abdurrahman Güleç