Çocuk geceyi bilmezdi
Bütün masalların sonu hep güzel biterdi
Gökten üç elma daha düştüğünde
Bir tanesini hep kendine isterdi
Ve uykuya neşeyle giderdi
Çocuk geceyi bilmezdi

Gecenin içinden yıldızlar dökülürdü
gelin ederdi düşlerinde Ay’ı
Pamuksu bulutların üzerinde gezerdi
Bir el dolaşırdı saçlarının içinde
Ruhuna tarifsiz bir sıcaklık yayılırdı inceden
tanıdık bir gölge çıkardı geceden
alır götürürdü o karanlık ülkeden

geceydi
çocuk geceyi bilmezdi
masallar hep mutlu biterdi
cebinden fasulyelerini hiç eksik etmezdi
güzelleşirdi düşleri
çocuk geceyi bilmezdi

gece indiğinde gözlerine
hemen telaşla giderdi masallar ülkesine
kül kedisi, pamuk prenses
kurtarılmayı beklerdi beyaz atlı prensinden
bazen çizmeli kedi olurdu, bazen keloğlan
bir sıçrayışta geçerdi
masalın en güzel yerinden diğerine
ejderhalar, devler, cadılar
korkardı kahraman şövalyeden

Geceydi
çocuk geceyi bilmezdi
hiç yenilmezdi kahramanlar masallarda
biz çıkalım kerevetine denilince
sevinçle uzanırdı düşen elmanın birine
masallar hep mutlu biterdi
çocuk geceyi bilmezdi

önce bir ışık düştü geceye
masallar dönüştü
pür nur ışıklı bir bilmeceye
sessiz bekleyişler asıp pencereye
kahraman olmayı diledi
kendi masalının içinde
ardı ardına sıralanan ihtimaller eşliğinde
ama bütün masallar mutlu biterdi
gülümsedi

ve çocuk geceyi unutmayı diledi

Abdurrahman güleç