Sevdiceğim;
seni en çok vurulduğumuz,
en çok yaralandığımız yerden sevdim.
Sen de beni öyle sevdin, çünkü;
her anı yudum yudum birlikte içtik, biliyorum.

Bu hayatta sevdiceğim;
güldüğümüz de oldu, ağladığımız da,
sakin kaldığımız da oldu, kavga ettiğimiz de,
çok konuştuğumuz da oldu, sustuğumuz da...
İnsanız biz, bu haller doğamızda var.

Meğerse sevdiceğim;
ne gülmek ağlamaktan,
ne sükunet kavgadan,
ne de konuşmak susmaktan üstünmüş...
Üstünlük, sadece, Tanrı ’nın kalbimize nakşettiği sevgide, sonsuz sevgideymiş.
"Sevdiceğim" sözünü, dilime pelesenk eden de, zaten sen değil miydin?

Her şey tersine tersine gittiğinde,
Her şey üstüme üstüme geldiğinde,
Ellerimden tutabildin mi, benim?
Sıkı, sımsıkı sarılabildin mi, bana?
Kaygıyı görüp, gözlerimin derinlerindeki,
"Üzülme, yanındayım" diyebildin mi?
Yapamadın sevdiceğim, her nedense yapamadın.
Olmadı, başaramadın!!
Kendince sebeplerin vardı; belki de haklıydın.

Haydi! Şimdi sor gönlüne;
Bensiz, huzuru buldu mu?
Seni, ıssız ve,
Sonu bilinmez yollara vurdu mu?

Cahit Fıkırkoca
01.01.2022, Ankara