Yaka paça alındığı hücrede inandıramadığı tek aklının
esinlendiği rumuzdu
Adını söyleyince değil rumuzunu özletince
varolduğuna inancı sonsuzdu
Düpedüz adam kandırıyorlardı
Mutlak aklın kısmet tarayışında patika aşındırıyordu
Oysa dinlemek değil ferman bile sarmak istemiyordu
Bir intikamdır sürüp gidiyordu
Azılı bir katil değildi ki rastlantıyla öz dilini
kıyaslasınlar
Sadece gerdan kıran bir esir gibi konuşturuyorlardı
Adını ilk söylediğinde merhamet duvarına
Katliamı yazdıracaklar diye ağırlandı bir iki yıl
Oysa öz belleğinden hiç bir dua çıkmadı
Öz adına değil rumuzuna kan veriyordu
Rumuzu sadeliğinde Kırmızı Güldü
Fakat neden bir ejderha dargınlığına bürünüyordu
Her kadına aşk yerine şiir dağıtıp kendini kandırıyordu
Öyle ıssız ve şifasız yaşıyordu ki
kalbine bile sardığı tek bir güldü
Kanı her kanatılınca bu güle damlıyordu
İspanyol bir şairdi kendisi
Falın iskambil kâğıtlarında itâati
aşktan da yürekli kovalıyordu
Yıldızlar dirliğe girince
bir buyrukta bin kere kanıyordu
Ömür billah da en akıllıyı tanıtıyordu
Öz adı sadece bir İspanyol kalsın arzuluyordu
Vatan aşkında tek o yaşlanıyordu
Herkes bir gün vatana ihaneti söz konusu edince
şiirlerine kadar uzanan dilde
Rumuzu kurtardı öz belleğinden
Kırmızı gül vatan için yaşıyordu!