Güzel bir kadındı.
Adı soyunda ilk defa iliklenen ve bucak bucak hayat kokan bir nergis kadar ılıktı.
Yaklaşan sonbahar havasını sütüne katan inekler kadarda incelikli ve bakireydi.
Uzundan bir bozlak türküsü uçtu kana kan katan dolguları anlayıncaya kadar.
Erkek olan bir adama hayran kalmaktansa fenalığıyla sitemi gevşetmek gerekli dedi.
Hayatını hep mecnunla Ferhatı anlamaya yeltendiyse de birde baktı ki kadehi sadece Kralın ondörtlük dizelerine girmiş.
Afalladı kaldı.
Oyuncu değildi yaklaşımı.
Sancıyla bir iki satır yazıp imkansızı yaşamaya yeltendi.
Kırmızı bir kan aktı memelerine sanki kımıldayacak kadar beli kemikti.
O saate kadar bir iki tuşa bastıysada yinede karıncalanan mirasyedi kafasına yerli kalemini sığdıramadı.
Hayatın mahzeninde kaslarına ham madde diye kuşkuyu saklayarak yaşayacaktı.
Yenik düştü yinede zindana düşen cilveli öyküye.
Hizaya girdi hikayenin sonu.
Ölüm döşeğinde sancıya ferahça veda etti.