Yaşamaya mahkûm bırakılmış ipler
Acıya nasıl dayanır saklı düğümler
Çözülmez yaralar içinde binlerce keder
Sürüp gider iken ölüm yahut anılar
Artan sadece bir özlem bir de umut
Kapalı bir kutu gibidir çıplaklığı sevmez

Bulamaz kimse meçhul bir sevgiden ibaret
Ki zincire vurulmuş köle gibi
Her adımında binlerce yük
Oysa sökemez kimse sürgün gibi yaşar
Tıkanır sözleri kelimlerse saplanır
Bir kurşun gibi işler yüreğine

Bunca şeyin işlerken kokusu
Keşke mahkûm olmuş bedenimi assalardı
Tıpkı sallanan bir bayrak gibi
Bence demiyceksin
Yaşamaya ayak direyen ol ki
Çünki düşmana dair bir gün daha fazla yaşamak, inatla yaşamak

Belki yapayalnız seneler bir ömür
Yaşarken karanlıkta duran taş gibi
Doludizgin sarar düşünceler
Ürperirsin dökülmez yaprak dahi
Korkarsın mektuplar gelmezken

Durup dinlenmeden bir ağacı
Tutunmak bu olsa gerek yemyeşil ağaca
Umutlarını dökerek
Sevmeliyiz bence dağları,deryaları,hayatı
Yani mahkûm isem eğer yıllar geçer bilirim
Kararmasın yeterki bir umut