Ervah-ı ezelde olan firakın;
Bitmesini canlar ölüm sanıyor;
Dostun Gülşeninde tomurcukların;
Yetmesini canlar ölüm sanıyor.

Hakkın mahlukunu belli yaşında;
Kimi ekmeğinde, kimi aşında;
Her nefisi bir gün yanıbaşında;
Etmesini canlar ölüm sanıyor.

Alacaklı nokta korsa vademe;
Boyun eğer nefis Levh-i kaleme;
İmtihan bitip de gerçek aleme;
Gitmesini canlar ölüm sanıyor.

Zeval-i Hak olan kaderimizin;
Dosttan ayrı kalma kederimizin;
Bu dünyaya mahsus bedenimizin;
Yitmesini canlar ölüm sanıyor.

Mukadderat bir gün gelir serine;
Bakamazsın önün ile geriye;
Azrail’in bizi bayram yerine;
İtmesini canlar ölüm sanıyor.

İrem’de, Merve’de açılan gülün;
Cennette, Huride olan sümbülün;
Kafesten kurtulup uçan Bülbülün;
Ötmesini canlar ölüm sanıyor.

Davet eden seni Pak-I takvaya;
Muhabbetle alır Dar-I Beka’ya;
Meşakkat yurdundan Beyt’ül-ukbaya;
Atmasını canlar ölüm sanıyor.

Osman Bölükbaşı Dara