Divane gönüllü, abdal nakışlı;
Halini bilenler “Veli” dediler;
Ney’ini üflerken yürek yakışlı;
“Eksilmez başından yeli” dediler.

Başa çıkamamış çakalla, itle;
Sahtekar bezirgan, fikri sabitle;
Dediler “ağzını kapa, kilitle”;
Susmayınca O’na “deli” dediler.

Osmanlı dönemi istibdat ehli;
Cumhuriyette de taasup cehli;
Neyzen’den alınca payı bu denli;
“Toplumun başının keli” dediler.

“İçmem” diye türlü türlü and içti;
Saki sundu camı, andından geçti;
Fani dergahında hiçliği seçti;
“Bozuk bağlamanın teli” dediler.

Uçsuz vadilere üfleyip Ney’i;
Demlendi sessizce çekerek meyi;
“Melanet postuyla atıp her şeyi;
Bu dünyadan çekti eli” dediler.

Giymedi ömründe İpeği, şalı;
Haramiye sövdü, vererek kılı;
Yirmisekiz Ocak, elli üç yılı;
“Neyzen Tevfik artık ölü” dediler.

Osman Bölükbaşı Dara