Bir yanardağ misali, kor gönüllü fırtına;

Sırma teller yoldaşı, tevazulu çılgına;
Felek bütün dertleri yüklemiş ki sırtına;
Titretir gönülleri Bozkırın tezenesi.

“Aydost” diye başlayıp asılınca havaya;
Meşakkatli halleri dönüştürür rüyaya;
Alır götürür seni bambaşka bir dünyaya;
Yok eder müşkülleri Bozkırın tezenesi.

Sazı, sözü efsunlu ruhu esinletirdi;
Garipler meclisinde türküler dinletirdi;
Firkat ile dağlanan gülü serinletirdi;
İnletip bülbülleri Bozkırın tezenesi.

Bazen gönüller açan yüce bir gönül dağı;
Zahide’yi arayan aşıkların otağı;
Ayrı düşmüş olsa da Leyla’ya gönül bağı;
Yine çalar telleri Bozkırın tezenesi.

Çılgın bir cezbe ile çalar kendi kendine;
Bir muazzam hal alır gönülleri rehine;
Yüreğine gizlenmiş tükenmez bir hazine;
Türkü söyler dilleri Bozkırın tezenesi.

Osman Bölükbaşı Dara