yaşamanın yanına oturdum
güneş tepeyi boyluyordu
kadınlar başlarında tülbentle
hep yolun en başında
adım atıyordu erkeğin yanına
insanlığının kanıtı elleriyle


emek avuçlarıma çizilmiş çizgi
bir ip, makine, kalem veriyordu
ipi geçiriyordum yerine
oturup makinanın başına
kimi zaman bir şarkı hüzzamdan
kimi zaman esinler dilimde
yapıyordum kendi şarkımı
bir sevdaya tutunup


kalem hep elimde
beni çiziyordum kaş göz el ayak derken
yürüyordum boyumdan yukarı
oysa tepede değil
güneşteydi gözüm
elimi uzatıp tutmaktı niyetim
ellerini


belki oldu belki olmadı
varmadı adımlarım yerine
ne yare, ne yaşamın kalbine
giremedim
belki girdim
bilemedim
her tepe bir tümsek koydu önüme
oysa yaşamak nefes almaktan başka bir şeydi

güneşteydi gözüm
nerde aradım aşkı
gözümü ayırmadım güneşten

yaşamın yanına oturdum..


24. 11. 2021 / Nazik Gülünay