Lekesizdi, beyaz…
kar’ın kurtlanmadığı zamanlardaydı,
çocuksu masum dokunuşlar dolaşırdı
puslu sokaklarda…
karanlığın zifirine; yıldırım gibi düşerdi de sevgi
silerdi hasleti çaresizliğin kasvetini,
yıldızların gülüşleri dolardı geceye
bir üşümek gelirdi de için için titrerdik
duru bir ışık süzülürdü gönül penceresinden;
ay düşerdi yüzlere, kapanmazdı hiç gözlerde perde
bir hoş seda kalırdı zihinlerde…

buz üzerindeki kardan adamların
uzayan burunları düştü önce,
ihtirasın sıcaklığından;
oysa duru bir suydu, buz kadar kırılgan, insan
sonra, düğmeden kara gözleri düştü
görmeyen duymayan sessiz bir yığına dönüştü
kargaların terk ettiği şehir çöplüklerinde…

kar’da kara bir leke oldu boş elbiseler
kabından boşalan su gibi akıp gitti birikenler:
yağmur olmak vardı oysa
göğe açılan avuçlara dolmak,
pınar olmak vardı, fışkırmak, tutunabilmek yaşama,
birikmek vardı, birleşmek vardı,
hep bir olmak vardı da; ah ki ne gam,
fırsat olsaydı riyadan…

büyüdü lekelenmeler iz oldu
sırnaşık sarmaşıklar gibi yırtık yüzlerde,
gölgesi düştü kötülüğün, oyunun son perdesine
bahardan güze geçiş an’dı ama su-i zan
etiketler doldukça boşalan insandı
yaşama sınıf atlatmak sanrısı
ol dediğinde arsız ol’mu demişti tanrı? ...

ömür dediğin nedir ki; bir nefeslik buhar
ipler kuklacının elinde
kahkahalar yükseliyor salonlardan
yırtılıyor sessizlik aks-i sedadan
boşalıyor bedenler, arınırken bütün renklerden
ne bir direniş, ne bir kıpırtı var cisimlerden
toprağa düşen son cemre
şule yükselmekte boş elbiselerden


Abdurrahman Güleç