Basık sıvasız gece konduların,
Kalorifer külleri ile kaplanmış,
Kara, tozlu sokak aralarında,
Misketle gazoz kapağı oynarken;
Yeraltında çalışan maden işçileri gibi,
Kararmış, terden yol yol yüzlerle;
Zaman su gibi akardı; amansız!
ayışığında dokuz kiremit oynarken

Çocuksu oyunların mucidi bizler;
Çember yapardık otomobil lastiklerinden,
Kahraman akıncılar olurduk bazen,
Tahta atlarla bizans kapılarında:
Bilmezdik oyununu ama oynardık,
Körpe beyinlerin çocuksu saflığında;
Umutla uyanırdık her yeni güne,
Koşulsuz sarılırdık; Mahallenin çocukları.

Şehir bizi içine alınca; Büyü bozuldu;
Menfaat doğranınca çorbamıza; Direnemedik!
Savrulduk sonbahar yaprakları gibi,
Kimimiz yolun sağında, kimimiz solunda;
Aynı amaç için ayrı kulvarlarda,
Farkına varmadan etrafımızda dönen,
Süngüsünü bilemiş köpek balıklarının,
Hırçın, şehvetli ve İştahla bakışlarının.

Çözemedim: Birimiz diğerinden farklı ne istedik?
Bir işimiz olsun, aşımız kaynasındı ocakta;
İyi eğitim alsın çocuklarımız adam olsundu;
Öyle basit hastalıklardan çocuklar ölmesin diye;
El verip, omuz verip çalışmak yerine!
Umutları kurşunlayıp, Birbirimizi öldürmedik mi?
Nedir bu kin, bu aymazlık? Özüne baş kaldırı!
Arkadaşlar! Gelmedimi daha uyanma zamanı?

Abdurrahman Güleç