Ruhumun tek istediği Tanrı’mı sevmekse
Edindiğimse zafer, bu hayattan sevmenin adına
Okumak ve de yazmaktı tek düşüncem.
Kainatın gelmiş geçmiş en güzel kelam’ını
Kelam’dan aldığım tecrübemde ısrarla
Tanrı’mın bana bahşettiği o sırlı musiki
O musikide kendimi ve ruhumu kaybettiğim
Bir sevgi var, sevgiden de öte...
Seslenen, güç veren gücüme taa sonsuzlıktan.

Yaradanıma ve yaratılışıma döktüm içimin
Mabedinde bin yıldır kalan ve arzuyla beklediğim
Ne dilimden, ne halimden anlamayan yarattığıysa...
Bir karanlığı dağ diye karşıma diken alın yazım mı ?
Sandığım usumun tek düşündüğü
Ve de düşünürken sarıldığı tek kırık dal ...
Kırılmasından ve düşmekten korkmadan
Hep ilerledim daha da yüksek kuş dallarında
Ayağımı kaydırmadan sabit tutan ve düşürmeyen
Elimdeki o sonsuzluğun kelamıydı, dilimdeki
Hep tekrar eden, kalbimdeki tek varlığım
Furkan ışığına doğru, karanlığımın
Tünelinde koştuğum o sonsuzluğun
Işığıydı benim kırık daldaki kaymayan ayağım ...

Tüm varlığımla ; tüm ümitsizliğimi ve elimden
tutmayan beni hep uçurumlara atmaya çalışan
Yarattıklarının yine de Yaradan’ın yüce aşkının
Hatırına hep sevdim ve affettim.
Kırıldığım, kalbimin sökülürcesine alınan
Düşündüğünde onların ateşlerde olmasını
bile temenni ettiğim bazen... ama
Hep Yaradan’ın verdiği kendisinden bir
parçaydı içimde taşıdığım o et parçası
Rab ! Rab ! diye atan, sonsuzluğun adını
Sayıklayan varlığım, varlığının bir parçası
Bir ışığıydı göğsümde taşıdığım.

Sen Yaradan’ın için sev dedin yarattıklarımı
Bu yüzden mabedimdeki tüm tahammülsüzlük
Dallarına tutundum kırılanları tamir ettim.
Sen vermiştin merhametinden, merhamet noktama
Bir katre Kabe huyundan...
Ve içtiğim o ’’zemzem, zemzem’’ diye sevinçle
Seslenirken kainatın pınarından
Hiç susatmadan yaşadığım bunca zaman
Senin varlığının mucizesi bahşedilen
Varlığından varlığıma...

Aygün Deniz 25.10.2021