Yaşamak; bir g/öze aldanış...
...bir sese titreyiş, bir yalana(!) öykünüş değil miydi?
Değil miydi, bizi tepeden tırnağa, varlığı ile yok ediş!

Hep böyle olmaz mı?
Bir kelime; cümleleri peşinden sürgün etmez mi?
Ve bir cümle bir ömre yetmez mi?

Ben bir Hasen kaybettim!

Keşke hayatlarımız şiir’ler kadar d/okunaklı olsaydı.

Yaşamak?
Derin bir sır, bilene çözülür.

İçimdeki ölüden bir yaşam çıkmaz..
Tıpkı dilimden sihirli sözcük çıkmadığı gibi..

Benden bi şiir olmaz

Unutuyordum hep, uyutuyordum işte../ nafile, nafile..

Kokunu unuttum, sesini unuttum ama sızın hep burada.

Ben bir Hasen kaybettim

Belkide şiir olmaktan hep korkmuşumdur, kimbilir.

Bazı yaralar iyileşemiyor çünkü üzeri hep açık.

/..İnsan kendi içinde çoğaldıkça, eksiliyor bildiği ne varsa../

Kendine acımayı ve
öfkelenmeyi bıraktığında, savaşın bitiyor.
İyileşiyorsun.

Kaybetmeyi öğrendiğin vakit, çözülüyor düğümler.
Hayat dahil, emanet bize tüm verilenler.

Yıllar geçiyor, lakin kırgınlıklar geçmiyor.

Hayat kısa.
Değdi mi?

İnsanoğlu; yükün büyüğünü kendine yüklüyor.
Terazinin bir kefesi hep yerde.
Mıhlanmış gibi yerinden kımıldamıyor.

Hayat; kocaman bir yanlış anlamadan ibaret.

Ben bir Hasen kaybettim.

Kendini ara, bul.
Gölgeler ardında iz bırakmaz!


Dilruba / Eylül artığı Bir Ekim 2021




Not
Şaşırttınız beni açıkçası tam on üç yılı aşkın bir süredir bu sitede yazdıklarımı paylaşıyorum ve şu an bir ilki yaşıyorum..

Güne yakıştı mı bilmiyorum, lakin her cümlesi bana çok yakıştı, çünkü bendendi..

Edebiyatdefteri.com’a kocaman bir buket @-->--- @-->----