Çok yalnızım!
Ne kitap ne müzik ne film,
Hiç biri azaltmıyor yalnızlığımı.
Her film bitişinde,
Her müzik geçişinde,
Her satır arasında,
Artıyor yalnızlığım.
Hiçbiri iyi gelmiyor.
Hiçbir sokak,
Hiçbir yıldız,
Hiçbir gece,
Geçirmiyor yalnızlığımı.
Nefesim yalnızlık kokuyor.
Gözlerimden yalnızlık akıyor.
Öyle yalnızım ki,
Rüyalarımda bile yalnızlık görüyorum!

Çok yalnızım!
İçtiğim her yudum yalnızlık,
Boğazımda kalıyor.
Yediğim her kaşık yalnızlık,
Midemi bulandırıyor.

Çok yalnızım!
Öyle yalnızım ki sesimi unuttum.
İçimden konuşmaya alıştığımdan,
Konuşmayı dahi unuttum.
Bir yazmayı hatırlıyorum,
Bir de saatlerce boş duvara bakmayı.
Görmediğimden içimi ısıtacak bir yüz,
Mehtapta aynı duvarlar da.
Çiçeklerde aynı halı da.
Mavi gökyüzü sıvalı bir duvar aslında!

Çok yalnızım!
Çay yalnızlık kokuyor.
Kahvenin tadı aynı yalnızlık.
Esen rüzgar yalnızlık gibi soğuk.
Ve en kötüsü,
Şu geceler yalnızlık kadar yalnız!

Çok yalnızım!
Daha nasıl anlatabilirim?
Yalnızlık başka nasıl anlatılır?
Tüm bu metaforların içinde,
Anlatımın en sade dilinde,
Söyleyebileceğim sadece iki kelime!
Çok yalnızım.