Uzun yıllar geçti şu dünyaya geleli.
Geçen zamanın arkada bıraktığı,
Birkaç hatıra tanesi,
Hala nefes aldığımı gösteriyor.
Nefes alıyorum hâlâ,
Ve hâlâ yaşıyorum.
Gerçi bakıldığı zaman;
Yaşadığım söylenemezken,
Ölmediğim de aşikâr.

Oysa yaşamak isterdim hürce;
Gezmek ve nefes almak özgürce;
Yağan yağmurda ıslanmak sebepsizce.
Yeni insanlarla tanışmak isterdim;
Yeni şehirler görmek,
Yeni yüzler ve yeni gözlere bakmak.
Bir çok şey isterdim,
Çıkabilseydim eğer dört duvar arasından.
Göze alabilseydim eğer gökyüzünün altında,
Beyaz duvarlar olmadan etrafımda.
İçimdeki o korkuyu bastırabilseydim eğer,
Eğerlere ve keşkelere bağımlı olmasaydım,
Belki de başarırdım!

Şimdiki halime baktığım zaman;
Ne ben kendimdeyim ne dünya kendinde.
Ne mutluluk var doyasıya gözlerimde,
Ne de eksiliyor hüzün kalemimde.
Kapandığım odamda bir başıma geçen zamana,
İçimde buruk bir hüzün eşlik ediyor.
Bir çok şey söyleyebilmeliydim hakkımda,
Üzgün, mutlu, şaşkın, hüzünlü ve daha nicesi.
Lakin yaşadığımı söylemek bir yalan!
Belki de o yüzden...
Yaşadığımı söylenemezken,
Ölmediğim de aşikâr!