Çıkışın olmadığı bir yerdeyim, geri dönüşün olmadığı,
Korkuyorum, bir günün daha dün ile aynı olacağından.
Çırpınıyorum, anlam veremediğim bu yerden çıkmaya,
Her adımda daha da içine batıyorum bu karanlığın.

Ne yapacağımı, kime yakınacağımı şaşırdım.
Herkesin aynı şeyleri söylemesinden bıktım.
Derde derman olmaya heves edenlerin,
Yalanlarını dinelemekten usandım.

Bu karanlıkta benden başkaları da vardı.
Ama onlar göremiyor, kör gibiler sanki,
Onca şey var iken dünya da görmüyorlar.
Yaşamak onlar için basitleşmiş gibiydi sanki?

Bir birlerine bakıp gülüyor, ardlarından şeytana dönüyorlar!
Herkesi yerle bir edip, kendi kusurlarını göremiyorlar.
Kendimi farklı hissettiren şey bu idi belki de,
Çünkü kranlıkta kaybolmuş bir ben idim.

Anladım, beni dinlerken yüzüme bakanların, içimi göremediğini!
Kapandım, yaşamak için anlam veremediğim hayata karşı.
Sustum, haksızlıklarına ve yalanlarına karşı bu dünyanın.
Tükendim; anlam veremediğim, kurtulamadığım bu karanlığın içinde.

Kör olmayı seçmedim diye, katlandım eziyete!
Geri dönüş yok diye kaldım karanlığın içinde.
Çıkmaya çırpındıkça battığım bu tekin yerde.
İnanıyorum sonsuzluğa elimin değeceğime...

- Abdulsamed Özdemir