Nehirlerdeki sular dışarı taşar.
Savaştaki yüzler barışa koşar.
Bezm-i elestte verilen sözler nisyan kokar.
İnsanız işte ismimiz bu yüzden semadan konar..


Unutmak yağmur olmak, suya yağmak mı
Güneş olup aydınlık olmak mı
Mevt olup berzah alemine hazırlanmak mı
Ateşin İbrahim’i serinlettiği gül bahçesi mi
Yusufun gömleğindeki tılsım mı gözleri açan koku..



Unutmak..
Kabuslu gecelerde dilin tutulması mı?
Sessiz çığlıkların feryat etmesi mi?
Gönülde yanan ateşi gözyaşıyla söndürmek mi ?
Hayata gözleri yummak mı ?

Unutmak bazen gelir nimet olur
Bazen gelir zafiyet olur..



Unutmak derken bile hatırlamaktır,
Unutmak.
İnsan olup unutmaktır nesa kökünde unutmak.
Ağrayan yere ilaç olmak
Akan, kanayan yaraya merhem olmak
Unutmak...

Kül etsede harlı ateşlerde seni yaksada
Ötelere götüremeyeceğin sırların anahtarı olsada
Unutmak
Hatırlamaktır aslında
Kainattaki her şey
Zıddıyla kaimdir...
Unutmakta,
kendinde kıymetli olana haindir....