Hava öyle ağır ki,
Bulutlar yağmurlarıyla, gözyaşlarımda kayboluyor.
Hoyrat bir rüzgar esiyor bir ara,
Ve sakin bir sessizliğe bırakıyor yarınlara...

Hayat yolunda bavulumda sevgiyi taşıdım
İnsanları kendim gibi sandım.
İnsan nisyan koksada hep kandım.
Değer verdiklerim beni bıraksada yarı yolda.
Fedakarlıkta usta gibi çalıştım..


Emanet ettim, ihanet rüzgarı kapımı çaldı.
Ahde vefaydı benim adım, hep böyle kaldı fakat bana karşı hep yarım bırakıldı..
Arkadaşlık kavramını a’la eyledim,
Sinedeki esenliği hep yineledim.
Sevgiyle beslenmeyi yeğledim..


Anlamıyorum artık insanların konuşmalarını.
Gürültülü sokaklarda
İnsanların cümlelerindeki uğultuyu
Sokaklardaki konuşulan gündemdeki konuyu
İçi boşaltılan değerlerin yokluğunu
İnsanların onursuzluğunu,



Fikirlerimde beslediğim sancılar
Yarınlara bıraktığım umutlar
Yeşermeyi bekleyen sevdalar
Dilimdeki semaya merdiven olan dualar
Atiye penceremden bakarken fısıldayan muştular...

Öylesine yazılmış değil bu toprakların kaderi..
İnsan önce kendini yinelemeli..