Bu şehire Istanbul demişler,
Yedi tepeli, güzellikler diyarı..
Benim atalarım da uçmuşlar,
Bu şehirin üstünde..
Dedem, ninem anlatırdı,
Masalımsı o güzel zamanları..
Buralar hep yeşillikmiş,
Balıklar öyle lezetli ve çokmuş ki,
Masmavi gökyüzü ile,
Turkuaz rengindeki denizine,
Doyum olmazmış..
Öyle çer, çöp yokmuş,
Plastik denilen o tuhaf mazeme
O zamanlar daha henüz keşfeldimediği için
Denizlerde belki nadiren,
Haberleşmek için attıkları,
Cam şişeler bulunurmuş..
Katrana da bulanmıyormuş o zaman
Ne balıklar ne de,
Denizdeki diğer canlılar..
Bu insanlar ne tuhaf,
Nasıl bu kadar zararlı olabiliyorlar,
Doğaya, hayvanlara ve dünyaya..
Ben şaşkınım bu duruma..
Acaba yine farkına varır mı, insanlar ?
Doğanın ve içindeki canlıların..
Yaşamdaki güzelliklerin..
En önemlisi de yaptıkları yanlışların..
Anlarlar mı bir gün ?
Cevrelerine verdikleri,
Bunca zararı...
Şiir: Gönül Çeşli
19.09.2021