Yaprak, yaprak dökülürken ömür,
Olgunlaşırken gönül,
Anlıyor ki ! Dünya öyle kocam falan değil !
Bir çatı, bir dam başının üstünde,
Huzur ve sevgi eşliğinde,
Sığındığın bir gönül, evim bellediğin..
Evini bulmak, huzuru bulmak,
Yaşlanacağın omuz var ya işte,
İşte orası dünyanın merkezi..
İşte orası, dünyanın hiçbir köşesine,
Değişmek istemeyeceğin senin dünyan..
İki kafadarın birbirini bulması..
Bulundukları yere ışık saçması,
Cenneti yaşamaksa bu,
Cennet var evet, bu dünyada da..
İçinde sevginin olduğu,
Bir çift güzel göze bakabilmek,
Olsa gerek, bahtiyar olmak,
Elini tutuğunda ruhunun diğer parçasını,
Hissetmek olsa gerek yaşamak..
Bir küçük kulübe, bir bahçe,
İki de ahşap sandalye
Bir battaniye, sıcak bir kahve,
Ve ölene kadar yanında olabilecek
O insan !
Daha ne istersin ki,
Ne mal, ne mülk ..
Hepsi geçici..
Mühim olan,
Kimseye muhtaç olmayacak kadar,
Mal, mülk, para..
Gerçek sevgiyi bulduğunda,
Senden daha zengini olmaz,
İnan bu dünyada..
İhtiyaçların azalır çünkü..
O küçücük yuva, yeter de artar,
İçinde huzur ve sadakat olunca..
Ne lüks yaşam gayen kalır,
Ne de aşırı harcamaların olur..
Yetersiniz birbirinize,
Özünüzü görüp anladığınız vakit,
Birbirinizin..
Dünya denilen su alemde..
Mutluluğun sırrı evini bulmaktır !
Evim dediğin o insanla yaşlanmaktır..
Her günü ölene kadar,
Doyasıya tatmak,
Nefes almaktan bile keyif almaktır,
Onunla olduğunda..
Sevginin, sevdanın dilini
Anlamak ve anlaşılmaktır..
Kısacası dünyam dediğin o insanla
Her koşulda beraber olmaktır..
Ve bir gün bile bıkmamaktır..

Şiir: Gönül Çeşli
25.09.2021