önümde uzun bir yolum var benim,
ucu bucağı görünmeyen
nereye gittiğimden habersizim
karanlıklar arasından
benim yolum hep zordu,
benim zorum hep doğruluktaki tevazuydu.
rüzgarlarla kasırgayla savaştım.
rüzgar yeri geldi savurdu sevdiklerimi..
kasırga öyle hiddetliydi ki dinlemedi hiç beni..
bi dinleseydi kapısında beni,
böyle gitmeyecekti sahtekarlıkları alıp yanına..

arkamda yeri geldi özlemlerimi bıraktım
anne oldum, evlat oldum, eş oldum, kardeş oldum..
yeri geldi ben bu yolda görünmeyen el oldum..

bu yolda hüzünlerimi, sevinçlerimi bıraktım senin için,
hüzün penceresinden baktım onun gözüyle
nefessiz kaldığım anlarda oldun hep karşımda...
en zorlu, imtihanı yaşadım el oldun o anda..
İnsandın, nisyandın, nankördün hep arkamda..

katından kuvvet gönderene ki,
yarı yolda bırakmadı
kaldırdı, onardı, sardı yaramı.
elif gibi dimdik ayaktaydım şükür.

bu yolu seçince şöyle, baktım ne yapacağım..
gönül olmalıydı, sarp ve yokuşlar tırmanmak vardı, Sakarya misali,
en iyisi olamazdım ama karınca misali başladım bismillah deyip o yolda,
ağır ağır yürümeye..
yürüdükçe, zevk aldım
yürüdükçe ağladım.
yürüdükçe zorlansamda görünmez bir el ile kalktım.
yürüdükçe içimdeki yaraları akıttım.
başkalarında ayna oldum
bazen ben aynayı onlardan aldım,
onlardan ders aldım..
yürümek güzel bu yolda,
sırtlanlar çıksada, karanlık olsada
çiçekler açmasada bu yolda..
baş koydum ben hep bu yola...



şairin dediği gibi umudum her zaman bakidir, zaman kısa ben yorgunum yol uzun..
zamanım var mı bilemem
yorgunmuyum...
asra bakıyorum insan ne alemde
cevap bulamıyorum yorgunluğuma..
yollar uzun olsun,
yeter ki onun yolunda hizmet libasını giyelim .
zorlukta rahmet vardır, hep rahmete erelim...