Bazen yalnızlığımı kabul etmez olurdu akşamlar
Sen bilmezsin karanlıkların çekilmez zamanlarını.
Siyah gözlü ecem... bilemezsin ayrılığının acısını
Gözlerim uykusuz ve yorgun kaç gece böyle ...
En renkli sabahlar bile avuçlarımda güz yorgunu
Hüznün rengine sarılmış Sonbahar gibi gecelerim.
Çılgın bir ağıt nöbet tutar , gözlerimin pınarlarında
Hıçkırıklar tutuşur damla damla ...
Ağlayan hatıralarımın sayfalarında
İçimde kahrolan günler bitmez tükenmez
Gerçekleşmeyen o boş hayallerle ben çok bekledim.

Şimdi yıkılan dünyam koskoca bir ayrılık
Bitmeyen bir hüzün şarkısı .
Her an ıstırapla kavrulan bu yüreğim
Sensizliğine ağlar bitmeyen yaşlarla
Avutmuyor beni artık teselliler ...
Bahçeler kızıla bürünmeden gel
Seninle boyadığımız tuvaller bile
Yarım duruyor, ellerim varmıyor
Sensiz hiç bir şeyin anlamı olmuyor
Oysa gelsen ; Vatanıma kavuşmuş gibi
Topraklara kapanıp onları da öpeceğim.

Ben bu şiirin adı neydi unuttum
Bu ayrılığın rengi neydi unuttum.
Ansızın mektupların çıkar gelirdi gül kokan
Ama göz yaşlarıma karışan yokluğun yokluğun !
Ben bu şiirin adı neydi unuttum
Şimdi şarkılarım hep ayrılığına sesleniyor
Ansızın sen çık gel , bir mektup kadar güzel ...

Tutup ayrılığı verdin ellerime
Bir korku tüneliydi artık sensiz yaşantım
Yürüyorum , yolum karanlık , önüm uçurum
Korkuyorum ne zaman gelirsin ?..
Şimdi seninle unutamadığım o günlerim
Dizildikçe gözlerime ...
Akşamlar iniyordu aydınlıklarıma ...
İkimizin ayrılığı ağlıyordu ıslak ıslak !
Ben rüyalarımda bile ağlıyordum .

Oysa ağaçlar çiçeklerini açmıştı bahara
Dudaklarım bitmeyen şarkılardaydı sana.
Özlemler sarıyordu tüm benliğimi
Ben seni arıyordum
Sen yoktun !!!
*
Aygün Deniz 30.08.2021