Tepeden tırnağa ’Sen’ iken
sensizliğe mahkûm olmak
sevgimin bedeli...

(Zamanın çıkrığında eğirdiğim
ve ilmek ilmek ördüğüm hayatımda
benden ’Seni’ çıkarınca geriye kalan
kimsesizliğim
sessizliğim
sensiz eksiğim...)

Tamamlanmak
tam anlamak
ve
sevginle hemhal olmaktı oysa dileğim...

Bugünün işi değil
bu kolay bir iş değil
bu devrin sevdası değil yaşadığımız
anladım
öğrendim
kabullendim...

Ben
sana doğru yürürken
koşarken
ve hatta
bir kuş gibi
sevdalı sevdalı uçarken
umutla
aşkla
sabırla yürürken sana doğru
telaşlarında tökezleyip
engellerine takılıp düşüp
kan revan yara bere içinde kaldı dizlerim
sızısını ciğerimde hissederim...

Anladım!
Kavuşmak bugünün işi değil
Bu dünya bize göre değil
anladım...

Kavuşmak dediğin de
iki bedenin yan yana olması
iki damla gözyaşı değil!
Gözlerinin yeşiline
dört mevsimi sığdırmak demek kavuşmak
ilkbahar ışıltısını görmek derinliğinde yeşilinin...

Susmak
Sessizce sevmek
Ve sınırsızca beklemek
Ve dahi hep umut etmek...

Tepeden tırnağa ’Sen’ iken
sensizliğin mahkumiyetinde
umudumu kelepçeleyip yollarına
kulağım adımlarının sesinde
sessizce ve kimsesizce...