Velhasıl !
Neresinden tutsak, eskimiş bir şarkıydı aşk.
Bozuk bir plakta, tozlu nağmeler gibi.
Israrla onarıp yeniden dinlemek istedik
ve her defasında nağmelerin ahengine ulaşacakken kesiliyordu
yüreğe hoş gelen o tını...

Bizim hikayemiz yıllar boyu böyle sürüp gitti
Ne ben senin beni bırakıp gideceğine inandım
Ne de sen benim seni sevebileceğime..

Böyleydi işte!
Buzda ısınmak gibi bir şeydi,
Güneşte serinlemek...

Bi yanımız umutlara açılan pencereden yıldızları izlemekle kocarken
Diğer yanımız karanlığın bağrında bize ait olmayan,kurmaca bir hayata hapsolup kaldı

Biz böyleydik işte.
Aşka uzanan ellerimizi ayrılıkla kirlettik, Bedenlerimizi çürümüş gecelerde
ve yüreğimizi karanlık dantel pişmanlıklarda...

Buzda ısınmaya, güneşte serinlemeye,
bozuk bir plaktan şarkımızı dinlemeye çalıştık
Üç harfe indirgenmiş o büyülü sözcüğü
Sonsuz kelimelerle yaşadık.
Biz yanlış bir zamanlamada
En hakikatli olanıyla sevdik