RORAİMA – EZEL EBED

Deniz oldum aşka şiir yazdırdım,
Kucağımda ne gemiler yüzdürdüm,
Buzul oldum Titanik’i batırdım,
Öfke benim, şiddet benim, şer benim.

Dingin oldum göl dediler ismime,
Yağmur oldum dört mevsimin üstüne,
Yedi düvel set çekemez cismime,
Heybetime göğüs germek zor benim.

Bulut oldu gökyüzünde durağım,
Hayat verdi kuru dala kırağım,
Bitmez oldu çölde kuma merağım,
Leylasını arayana yar benim.

Hüzünlüysen gözündeki yaş benim,
Oruçluysan sofradaki baş benim,
İlkbaharım, sonbaharım, kış benim,
Yaz gelince tenindeki ter benim.

Bir damlama, bin damla kan döküldü,
Uğruma ne han, ne saraylar yıkıldı,
Her nerdeysem medeniyet kuruldu,
Vatan benim, toprak benim, yer benim.

Zemzemim ben kurak çölün içinde,
İkisiyim her insanın üçünde,
Bazen yerin yedi katlı dibinde…
Everest’in zirvesinde kar benim.

Tohum bensiz topraklarda aç kalır,
Balık bensiz bu dünyada hiç olur,
Senden beni çıkartırsan kaç kalır,
Pişiyorsan ateşine har benim.

Ne rengim var binbir rengin içinde,
Ne bir kokum, on sekiz bin içinde,
Sonsuz olan on rakamın içinde,
Yaradan’ın tecellisi bir benim.

Havadayım, gözün görmez kul beni!
Oku beni, öğren beni, bil beni!
Ta fezada ara beni, bul beni!
Madde benim, mana benim, sır benim.

İstese de söyleyemez dil beni,
Taşıyamaz, takatsizdir el beni,
Akıyorsam gözlerinden sil beni,
Son nefeste dudağında fer benim.


Zemheririm, cehennemim don bende,
Hutameyim, Haviyeyim yan bende,
Firdevs’e de giden mutlu son bende,
Kevser benim, doya doya kan bende,
Kıyametin kopacağı an bende,
İsrafil’in üflediği sur benim.