Mavi güllerim solmaya başlıyordu nedensiz
Pencerelerde yeşil ışıklı kimseler beni anlatıyorlardı.
İçime sensizlik çökmüştü üstelik
Yüreğime su serpemediğim bir yangın !
Ve bir şiir dökülüyordu çatlak dudaklarımdan.

Sen anlamıyordun beni , yazma tutkumu
Gözlerime umutlar getiriyordu sana mektuplarım.
Amansız bir savaş içindeydi her bir noktam !
Berlin duvarları gibi yasaklıydı sevdam !
Ah bu gözlerim, bu yüreğim bilsen , ah !
Ne acılar biriktirmişti , ne hüzünler...
İşte çekip gitmişti sonsuza , gelmeyecek
Ellerimi hep tutan babam , yoktu üstelik !
Ne kötü şeymiş meğer , ellerimin kimsesiz kalışı...
Başımı üstelik nereye çarpıyorum bilmeden
Taş duvarlarda savruldukça sensizliğim
Acımıyordu onlar bile halime
Dinlemiyordun artık sen bile dertlerimi
Kilitli kalıyordum bunalmışım, kapılar ardında
Ve bir şiir kuşanıyorum sana... hayır, mektup...
Yine oturup yalnızlığıma ağlıyorum...
Ellerimde boynu bükük mektuplarımla...

Aygün Deniz 6. Ağustos. 2021