Kalbimin ıssız sokaklarında kaç izmarit daha yakacağım kısa nefesler veren

Daha ne kadar dua edeceğim tanrıya kelimelerimi rast gele seçerek

Anlamak bu kadar bataklık olamazdı beni içine çeken

Anlamsızlaştırmak kolaydı, neyse ki işime gelmiyor



Yalnızlaştırmak tüm koruma iç güdünle sevdiğini

Sadece, ben olmak ezici sevginin karşılığında

Bedel ödetmek kalp sancıları ile

Sanrılar yüklemek akıl oyunları ve kafa karışıklığı yaratarak gözlerine



Ne yani buda mı yanlış?



Atılan adımlara çelme takmak tüm karanlığın ile ama düşürmemek

Can acıtmak bir papatyayı koklarken

Dokunmak kanlı kalbine

Bazende sıkmak son ânâ kadar, bil istiyorum hepsi sevmekten



Doğru gelmiyor beynimin kıvrımlarına bu kadar tapınmak

Mantığıma taktırdığım çerçevem çatladı

Kaybolmayan şeyler var hâlâ sessizliğin içinde

Yak tüm ışıklarını, aydınlat, aklımdan sana geçen her şeyi



Gömmek tüm samimiyetin ile güneşini toprağa

Yakmak bir piyano resitalinde tüm notalarını

Çıkmak karşılarına avaz avaz tüm yanlışların ile

Sonra boğmak elini tutanları, ayaklarına bağlanan intihar taşı misali



Düğümlenen nefretlerim var benim boğazıma

Çözülmesinler bana ayrılan toprak parçasına kadar

Çürüsünler hamletin elindeki kafatasının içinde

Çürüsünler shakespeare’in kaleminin ucunda.



"Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız

Bitebilir bütün acıları yüreğin,

Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.

Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!"