Sırtımda sabahların yorgun gülüşleri var
Aynada suretime giydirilmiş soğuk bir ten
Yürek toprağına ekilen filizlerin can suyu hasta
Yağmurun çocukları pıtır pıtır dökülmekte
Hangi katreye gebeydi düşlerimin sancısı
Ben hangi saatlerin kucağında kayboldum
Sessizliğin mühür yemiş girdabında
Avare koşuyor duygularım
Ayaklarında geçmişten kalma pranga
Şimdi nefesime bir münevver girmeye çalışıyor
Ağır aksak, bulanık bakışlı
Tuttuğum elleri bir mai bir siyah
Bırakın beni, bana çocuklarımı verin
Ben yağmur çocuklu kadın olayım
Göğümde gezinsin sevgi tacım
Buram buram huzur kokayım
Gözlerimde beyaz laleler emeklesin
Sesimin yamacında umudun halkası
Gölgemde baharlardan kalma kırıntılar
Yitik akşamlarıma aheste bir duruluk iniyor
Yalnızlığımın deminde benden bir tını var

Sormayın; hüznümün kimyasını
Ellerim boşlukta,
Lakin heybemde umudum el sallıyor
Göz kırpıyor ruhum
Çorak kalmış eteklerim ıslanıyor yağmurla
Çocuklarım peş peşe sevgiyi harmanlıyor