Anne!
Bizim eve bayram gelir mi?
Ne çok sormuştum bu soruyu
Gözü yaşlı, yüzü kederli anneme
Fark ettirmeden silerdi yarım yamalak gözyaşını
Oysa kirpikleri hep nemli bakardı yüzümüze
Görür, hisseder, soramazdık nedenini
Ne bileyim çocukluk işte...

Taş duvarlarla örülü avluya bakardı
Bir tarafı bezle kaplı kırık pencere
Hayata hep oradan boynu bükük baktık
Hep eksikti, hep yarımdı bir yanımız
Hava soğuyunca yeşile boyanırdı duvarlar
Dört tarafı küf kokusu sarardı
Çiçekler açmayan çamurlu yoldan
Bizim eve bayram gelmedi anne...

Günler öncesi bir telaş olurdu mahallede
Çocukların yüzüne bayram sevinci düşerdi
Anlatır dururlardı yeni kıyafetlerini
Bense bir taşın üzerine oturur
Yüzümü avuçlarımın içine alıp
Sessizce dinler dururdum
Ağlamamak için direnirdim
Sıkardım dişlerimi, dudaklarımı
İçim kan ağlardı da
Gözümden bir damla yaş akmazdı
Utanırdım masum yüreğimle
Ne bileyim çocukluk işte...

Hiç kalkmadı babam hasta yatağından
Öyle cansız, sessizce yatar dururdu
Gidemedi bir kez olsun bayram namazına
Öpemedim namazdan sonra ellerini
Sarılıp okşayamadı saçlarımı
Bayram harçlığımı hiç koymadı cebime
Babama da bayram gelmedi ömrünce...

Şimdi ben büyüdüm anne
Sağlığım, varlığım yerinde çok şükür
Saymadım kaç bayram geçti
Gönlüme, yüzüme hiç o sevinç düşmedi anne
Asıl bayram varlığınızmış
Bunu şimdi daha iyi anladım
Çocukken gelmeyen bayram
Büyüdüm yine gelmiyor anne
Bayramda içim bir başka acıyor
Bir başka sızlıyor anne...

Hatice Olkuner

Şiirimi 19.7.2021 tarihinde günün şiiri olarak seçen Edebiyat Defteri’ndeki gönül dostlarına çok teşekkür ederim.