küçük harflerle konuşurduk eskiden
hissemiz çok ölmek, az yaşamak olsa da
özümüze el sürmeden
başaklar gibi, birbirimize bereketle eğilir
aynı göğe bakardık
ellerimizde çiçek lekesi
cem, zılgıt, semah, secde, hepsi bizimdi


birimiz dağa, birimiz denize dönük
iki sırt boşluğunda kuşkularımız yokken
korkular düşmemişken içimize daha
haritamız bir düşmanlarımız bir/di
bir bir dürülüyor doğruların hepsi
günün gözlerini oyup
gecelere koşuyoruz durmaksızın
boyunduruğundan çözdüğümüz karanlığa mağlup
arsızca soluk telâşlarındayız


zaman perdesine sığmayan tabutların çivi çerçisi bizler
riyayla, diz boyu uçurum satışlarımız sürerken
ucuz animatörler
var güçle sıkıyor Anadolu’ nun boğazını
kanla serpilen beşinci mevsimde tutsak sevi
kalbi ağrılı bahtsız çocuk
sessizliğin toprağındaki çiçekleri suluyor gözlerinin gölünden


bize değdi, kırk yalana değmeyen ateş
ezberlediğimiz canavar yüzlerinizde insan maskesi
hiçbir su, hiçbir teyemmüm, arıtamaz sizi



Hâdiye Kaptan