Göğsümün içinde patladı volkan,
Benim yangınımda kül olmalıydın.
Zararla oturur, öfkeyle kalkan,
Gönüller kırmayan kul olmalıydın.

Bu bağın gülünü hoyratlar söktü,
Bülbül figan edip gözyaşı döktü,
Güneş ufka indi, kızıllık çöktü,
Sevda bahçesinde gül olmalıydın.

Kibrine kapılıp, tepeden baktın,
Kendini yakarken, beni de yaktın,
Bahar seli gibi bulanık aktın,
Ayna gibi berrak göl olmalıydın.

Enginlerde eğleş, bırak gururu,
Ne olur olsaydın gözümün nuru;
Toprak gibi munis, su gibi duru,
Mecnunla anılan çöl olmalıydın.

Öyle güzeldi ki, yoktu emsali,
Sevdayı anlatan sözün timsali,
El değmemiş yerde çiçek misali,
Kovanlar içinde bal olmalıydın.

Ne yapıp ettimse gülmedi yüzü,
Koşa, koşa geçtim bayırı, düzü,
Yüce dağ başında mavi gökyüzü,
Ilgıt, ılgıt esen yel olmalıydın.

Oradan buraya savruluyorken,
Çileyle, kederle yoğruluyorken,
Ateşler içinde kavruluyorken,
Beni sürükleyen sel olmalıydın.


Sabri Koca


munis: cana yakın
timsal: sembol, si mge