Seni tüm kaldırımlarına işledim bu şehrin
Karanlık ve dilsiz gecelerine öğrettim adını.
Korkusu gözlerimde kaldı acıların
Kokusu parmak uçlarımdaki sigaralarda anıların
Umutlarımı bitmeyen gecelere gizledim.
İçimdeki sızım insanların gülüşlerine saplandı
Bir suçlu gibi kelepçelerimden kaçıyorum
Beni yalnızlığa, sensizliğe, bir de akşamlara
Mahkum ettin anılarınla, ne olsun daha...

Donmuş buzlar geziyor damarlarımda
Gözlerim göremeden yaşıyorum, yaşamak sa.
Vefasızlığın acısı taht kurmuş yüreğime
Boğazımı sıkıyor sensizlik, ağır ağır ölüyorum
Düzenlerin bu denli kalleş olduğunu bilmiyordum
Bilmiyordum onlara daha ne kadar mecburum
Ben her gün yüreğim avuçlarımda ağlıyorum...

Gözlerin her gün yalnızlığıma
Kör bir bıçak gibi saplanıyor.
Gel artık gel, yaşanmıyor sensiz.
Sonra alıp bir galon benzin
Önce kendimi, sonra bu şehri
Yakıp yıkmak geliyor içimden !
Oysa yarınlarımı pembe hayallerle süslemiştim
Önüme simsiyah bulutlardan bir sis çektiniz...

Ümit yok yanan kalbimden bu gün
Bu kalbe acıyı kahpe bir düzen iğneledi.
Ağladım unutmak istedim kendimi, seni, bu yaşamı...
Her gören hissiz baktı gözlerime, bilemedi içimdeki koru
Dalgın duruşum , konuşamayışım ürküttü herkesi
Çünkü siz hiç sevmemiştiniz
Göremezdiniz kuşlar gibi hür bir sevgiyi yüreğimde
Yürek sızımı bilemezsiniz ...

Aygün Deniz 28.05.2021