2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
972
Okunma

Ezilen ve kadınlığı hiçe sayılan kadınların insan olduğunu diğer insanlarada hatırlatmak açısından kaleme alınmış bir şiir...
Baktığı yeri görmüyordu…
………………Gözyaşlarından
Aslında kendiside bilmiyordu…
Neden ağladığını…
Ama…
____Gözünden akan her damla yaşın
Ayrı bir adı vardı…
Kiminin ki kader…
Kiminin ki keder…
Kiminin ki aşk…
Kiminin ki riya…
Kiminin ki açlık…
_____________
_____________
İşte bu hep böyle gidiyordu…
Döktüğü her damla yaş…
Aslında bahtının…
Kara yazgılarına…
İsyanını oynuyordu…
Adı olmayan kadınlar
Ömrü hep çilelerle geçmişti…
Sordu…
Kendi kendine…
Suçum kadın olmak mı diye…
Duymuştu anasından…
Kız evladı doğduğunda…
“Evlerin saçakları ağlarmış”
Anası öyle derdi…
Şimdi anlıyordu…
Anasının…
Ne demek istediğini…
Kadınlar doğarken daha…
Kadın olduklarından dolayı…
Hayatın tokadını yiyorlardı…
Peki, ama neden?
Oysaki…
Her türlü sıkıntıyı çeken…
Her türlü fedakârlığı yapan…
Çocuk doğururken…
Azrail’le mukavele imzalayan…
Onlar değilmiydi…
Öyleyse…
………..Öyleyse
Neden…
……….Neden
Herkes kişiliğinden bir şeyler götürüyor…
Bir et parçası olan beden…
Satın alınıyor…
Emeklerinin karşılığı…
Hiçe sayılıyor…
En önemlisi…
….Neden onlara da yaşam hakkı tanınmıyor
…………..NEDEN
Kendi kendine…
Böyle konuşup dururken…
Gözünden akan son damla yaşın…
Adının ….
……….Adı olmayan kadınların
Çileleri olduğunu gördü.
______PEKİ AMA NEDEN?
12.06.2008
Bornova/İZMİR