Kan gülleri döküldü gözbebeklerime,
Gözlerimin bebekleri beyaz,
Akları kan kırmızı oldu.
Gözlerim harelendi de kan kırmızı
Ay yıldızlı Bayrağım oldu.
Gözlerimin önünden geçerken pamuk gibi bulutlar,
Bu vatan için kanlarını dökmüş,
Şehitlerin ağlamalarının duydum.
Vücudum hezimetlerle sarsıldı,
Yüreğim bir kartal oldu.
Oldu da dağlara vurdu kendini,
Çelik bakışlı komutanı belki bulur diye.
Oysa ki… Mustafa Kemal o kadar yakındı ki,
Onun gözleri zaten göktü.
Sarmalamıştı, kucaklamıştı tüm askerlerini.
Hala..onlara, “ Ordular İlk Hedefiniz AKDENİZ’dir” diyordu.
Birden,o yırtık –pırtık postalların
Gür seslerini duydum.
Rap..rap….rap…..
Şehitler kalkmış,şehitler ağlıyor..
Ama her biri mahşer savaşçısı olmuş.
Geliyor….geliyor…geliyorlardı.
Hepsinde aynı ses…
Hepsinde aynı soru…
“İnsan emanete böylemi ihanet eder”.
Biri dedi, benim adım Hasan
Henüz daha 14 yaşındaydım,
Ama vatanım için düşünmeden
Canımı verdim.
Bak dedi,
Şimdi nasıl olduğunu sana göstereceğim.
Birden bir kurşun isabet etti.
Kurşun ki tam yüreğinden geçip gitti.
Ağzından sadece “vatanım” diye ses duyuldu.
Hasan orada bir kan gölü oldu.
Biri dedi,benim adım Osman.
Henüz daha 16 yaşındaydım.
Anasının tek kuzusuydum.
Ama vatanım için düşünmeden
Canımı verdim.
Bak dedi,
Şimdi nasıl olduğunu sana göstereceğim.
Tam secdeye eğildiğinde
Güm diye bir ses duyuldu.
Anasının kuzusu Osman paramparça olmuş
Sadece Allah diyebilmişti.
Biri dedi,
Benim adım Ali.
Henüz daha 17 yaşındaydım.
Yedi kardeşin sonuncusuydum.
Diğer kardeşlerimin kimi,
Kütahya’da, kimi Sakarya’da
Kimi Afyon’da,kimi Erzurum’da
Şehit olup öldüler.
İşte şimdi sıra bende.
Bak dedi,
Bende sana göstereyim
Şehitlik mertebesine nasıl eriştiğimi.
Birden yerde bacağı kopmuş sürünen
Ama elindeki bombayla bütünleşen,
Bir beden gördüm.
Baktım arkasından seyirten iki gölgeye,
Seslendim..Ali….Ali…..Ali…diye
Oysaki artık çok geçti.
Ali’nin kafası çoktan bedeninden ayrılmış,
Tekmelere hedef olmuştu.
Ahhhhh…..dedim kendi kendime…
Yeter..yeter….gelmeyin..gelmeyin üstüme,
Yüreğim paramparça,
Yüreğim mengenelerde.
Hasan…Ali….Osman dedim,
Bu nasıl....bu nasıl..bir “ DESTAN” dedim.
İnledim de dağ-taş bana eşlik etti.
Bedenim sarsılırken hıçkırıklarla,
Çelik bakışlı komutanın sesini duydum.
Üzülme öğretmenim …üzülme
Siz,sen ve sizler gibi öğretmenler varken,
Bu vatan asla bölünmeyecek.
Bu vatan asla bitmeyecek.
Bu vatan asla yok edilemeyecek diyordu.
Kan gülleri döküldü gözbebeklerime,
Gözlerimin bebekleri beyaz
Akları kan kırmızı oldu.
Gözlerim harelendi de
Ay yıldızlı Bayrağım oldu.
Uzattım ellerimi o kutsal emanete,
Kucakladım ve kaldırdım,
Başımın üzerine.
Kollarımın yanlarından akan kanlar,
Şıp..şıp…yere damlarken,
Rap…rap..rap..seslerini duydum.
Seslendim….
Hasan…Ali…Osman….
Ağlamayın,inlemeyin,gülümseyin...
Emanetiniz her daim
Eller üzerinde olacak.
Mahşere kadar
Göklerde dalgalanacak.
Bu vatan bu millet
İlelebed yaşayacak.
And olsun sana Mustafa Kemal Atatürk.
And olsun sana çelik bakışlı komutan.
And olsun sizlere tüm isimsiz şehitlere.
Kan gülleri döküldü gözbebeklerime,
Gözlerimin bebekleri beyaz,
Akları kan kırmızı oldu,
Gözlerim harelendide,
Ay yıldızlı Bayrağım oldu.
Bedenim..etten,kemikten
Geçilmesi imkansız
Çelikten bir duvar oldu.

21/05/2008
Bornova-İZMİR

Bu Şiir Tüm isimsiz Şehitlere Ve Mustafa Kemal ATATÜRK’e Atfedilmiştir.


Nesrin Naz