Anılar en çok karanlıkta kokuyor
Kimine fesleğen kimine kırık bir dal karanfil
Yaralara basmak için değil sevgilim
Yaraları açmak için artık çiçekler
Bundandır ezberimdeki isimler
Bana mavi iris iyi geliyor mesela
En çok da özlemine sarılıp
Geceyi avutamayınca geliyor aklıma
Geceler sana benziyor sevgilim
Ben bile sana benziyorum çok zaman

Pencereler daha sıkı kapalı bu aralar
Eksiksiz tanıklık, eksiksiz anılar
Eşyanın şahitliği aşınmıyor
Her şey yerli yerinde
Ayyaş bir gecenin parmaklarının sıcaklığı
Boynumda çoğaltamadan sakladığım öpücük
Yaldızlı çerçevede ihtişamlı yalnızlık
Kalbim de yerli yerinde
Kalp, birlikte dinlediğimiz şarkılar kadar katil
Kalbim sana benziyor sevgilim
Ben bile sana benziyorum çok zaman

Geceye masallar anlatan
Sesine sarıldığın dağ
Gün gelip yalnızlığın adı oluyor
Biliyorum sesin kolları yok ama
Sarıp sarmalıyor uzaktan uzağa
Hem ses de kırılır sevgilim
En hassas yerinden
Şimdi ne zaman bir güvercin havalansa
Sesiyle dağlara vuruyor ayaklarım
Belli ki kanatları tutuşuyor
Aynı ateş benim de gömleğimi yırtıyor
Haberin yok
Cehennemin canı yanıyor
Ateş sana benziyor sevgilim
Ben bile sana benziyorum çok zaman

Balkonlara daha fazla su dökülmeli
Bu çürümüşlüğün ahlakı yok
Kimsesizlik kokuyor
Yalnızlıkla cezalandırılmış bedenler
Cürmü örten gecenin
Kırık kalkanıyla örtünüyor
Gerçeklik ve zahir içice
Taş ve baykuş, kayıp renk
Hiç bir zaman gül kurusu olmayacak köprüler
Ve harcımız değildi
Kavruk yanaklarımıza çizdiğimiz çiçek
Yaprak ve ağaç, ağacı ürküten rüzgar
Bir dal kırılıyor
Ve eski bir ölümü anımsatıyor ağzı kapalı gonca
Gövdesindeki yarayı sessizlik kemiriyor
Yara sana benziyor sevgilim
Ben bile sana benziyorum çok zaman

Şimdi ardın sıra bakınca
Kırık bir aşkın karşılığı olarak
Usulca akan gözyaşını hatırlatıyorsun bana
Kalbim kırık değil sevgilim
Kalbim katliam
Düşünsene kalpsin
Ama göğüs kafesin yok

Aşk
Ey bir ceylan ölüsü gibi uzanan aşk
Uyan ve boynumuzu öp
Ama bağışlama bizi

Necla Bektaş