İnsan sevdiği zaman başkalaşıyor,
Etrafında yer alan her şey, sevdiğine dönüşüyor.
İnsan sevdiği zaman biraz da çocuklaşıyor,
Çünkü aşkın en masum halini çocuklar yaşıyor.

Hiç yaşamadığı duyguları yaşayınca,
Şımarıyor biraz da.
Daha çok ilgi bekliyor,
Daha çok sevilmek istiyor.
Her anını onunla geçirmek,
Her anında görmek istediği o,
Duymak istediği onun sesi oluyor.

En çok, ona konuşuyor,
Ona susuyor,
Ona koşuyor,
Ona yoruluyor,
İnsan en çok sevdiğine kırılıyor.

Gideceğini, biteceğini bile bile,
Öyle çok bağlanıyor ki,
O olmazsa, yaşayamam sanıyor.
Güneş onunla doğup, onunla batıyor.

Hangi mevsim olursa olsun,
Elleri ellerine değdiğinde,
Gözleri gözleri baktığında,
Her mevsim bahara dönüşüyor.
Kalbinde, çiçekler açıyor,
Kuşlar ötüşüyor,
Kelebekler uçuşuyor.
Her zerren her an çocuk tadında bir mutluluk yaşıyor.

Zaman gelip geçiyor,
İlgisi azalıyor,
Hatta tahammül bile edilemez oluyorsunuz,
Sonra her şeyim dediğiniz,
Her şeyim bildiğiniz gidiyor.
Size kalan,
Kalbinizde, solan çiçekler,
Susan kuşlar,
Ölen kelebekler oluyor.

Ve bir enkazın altında,
Ruhunuzu bırakıyorsunuz,
İnancınızı bırakıyorsunuz,
Düşlerinizi bırakıyorsunuz,
Aşkınızı bırakıyorsunuz.
Ölü bir beden içinde,
Paramparça kalbinizde o,
Kan revan dilinizde adı,
Kulağınızda sesi ile,
Bir gün ölmek için,
Her gün yaşıyorsunuz.