Yeni yeni alışıyorum,
Ne kimseye haddinden fazla değer veriyor,
Ne de hak ettiğinden daha fazla önemsiyorum.
Yanıla yanıla doğruları buldum,
Yıkıla yıkıla, her kalktığımda daha güçlü kalkmayı,
Her darbenin öldürmediğini ve ölmediğim sürece hayatın devam ettiğini,
Hiçbir kimse için değil de, kendim için yaşamam gerektiğini öğrendim.

Hayat bir öğretmenmiş meğer,
En büyük dersi yaşayarak alıyormuş insanoğlu.
Yanılgılarımdan, hatalarımdan ders çıkarmayı ve bir daha aynı hatalara düşmemem gerektiğini öğrendim.

Zamanla alışmayı,
Zamanla sevmeyi,
Zamanla unutmayı,
Yine zaman içerisinde zamanla yaşadıklarımdan öğrendim.

Aşka edilmiş yeminlerin,
Hicrana düştüğünde önemini yitirdiğini,
Aşka yemin edenlerin tutmadıklarını ve hiçbir zaman tutmayacaklarını, hicrana düştüğümde öğrendim.

Sevmeyenlerin sevildiğini,
Sevenlerin ise hiçbir zaman aynı duygularla sevilmediğini,
Duygularımın altında ezildiğimde öğrendim.

Hırsızlığın sadece para, mal, mülk çalmak olmadığını,
Saadet çalmanın da hırsızlık olduğunu,
Kurduğum bütün mutlu düşlerin yıkılışını izlerken öğrendim.

Konuşarak anlatamadığım ne varsa,
Susarak kapatmam gerektiğini öğrendim.
Anlaşılmanın sevmekten daha değerli olduğunu,
Anlatamadıklarımı suskunlukla geçiştirmeye çalıştığımda öğrendim.

Hiçbir kimsenin vazgeçilmez olmadığını,
Vazgeçmem diyenlerin vazgeçtiklerini gördüğümde öğrendim.
Yavaş yavaş alıştığım bağımlılıkların,
Zarar verdiğini gördüğümde bırakmam gerektiğini öğrendim.

İstenmediğim yerde ya da gönülde durmamam gerektiğini,
İstenmediğimi anladığımda terk etmem gerektiğini öğrendim.
İnsana en büyük zararı,
İnsanın kendisinin verdiğini,
Hayal kırıklıklarımı toplarken öğrendim.
Geç oldu belki ama, aldığım her nefesin bana bir mucize olduğunu,
Göğüs kafesimin sıkışıp, kalbimin durduğunda öğrendim.